(พงศ. โยนก) คือ
- มาจาก พงศาวดารโยนก ของ พระยาประชากิจกรจักร์ (แช่ม บุนนาค) ฉบับโรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร พ.ศ. ๒๔๗๘
- พง ๑ น. ดงหญ้าหรือดงไม้ที่เป็นหมู่ ๆ หรือที่รก ๆ เช่น ป่าดงพงพี รกเป็นพง. ๒ ดู แขม ๑ และ เลา ๑ .
- พงศ พงสะ-, พง น. เชื้อสาย, เทือกเถา, เหล่ากอ, สกุล. ( ส. ; ป. วํส).
- ศ. ศุกร์ วันศุกร์ ศาสตราจารย์ โปรเฟสเซอร์
- โย ๑ ( ปาก ) ก. พูดแขวะ, พูดชวนวิวาท. ๒ ( โบ ) ว. เรียกทุเรียนที่มีเม็ดห่าง ๆ ว่า ทุเรียนโย. ( ปรัดเล ).
- โยน ๑ ก. ซัดให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งพ้นไปจากตัวโดยวิธีหงายมือ เช่น โยนสตางค์ โยนของ, เคลื่อนไหวหรือทำให้เคลื่อนไหวอย่างแรงจากที่เดิม เช่น
- โยนก น. ชื่อชนชาติกรีก ซึ่งชาวอินเดียเรียกเพี้ยนมาจากคำ Ionia; ชื่อเรียกชาวไทยทางล้านนา, ยวน หรือ เยาวนะ ก็เรียก. ( ป. ).
- นก ๑ น. ชื่อสัตว์มีกระดูกสันหลังเลือดอุ่น มี ๒ เท้า ๒ ปีก และมีขนปกคลุมร่างกาย ออกลูกเป็นไข่ก่อนแล้วจึงฟักเป็นตัว. ๒ น.
- (พงศ. ๑๑๓๖) มาจาก พระราชพงศาวดาร ฉบับ จ.ศ. ๑๑๓๖ ในประชุมพงศาวดาร ภาค ๔
- พงศ- พงสะ-, พง น. เชื้อสาย, เทือกเถา, เหล่ากอ, สกุล. (ส.; ป. วํส).
- พงศ์ พงสะ-, พง น. เชื้อสาย, เทือกเถา, เหล่ากอ, สกุล. (ส.; ป. วํส).
- โยนกลับ ขว้างกลับ ตีกลับ
- โยนหัวโยนก้อย ก. โยนสตางค์หรือสิ่งอื่นขึ้นไปแล้วทายว่าตกลงมาจะหงายด้านหัวหรือก้อย.
- (พงศ. ร.ส ๓) มาจาก พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๓ ของ เจ้าพระยาทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค) ฉบับหอสมุดแห่งชาติ พ.ศ. ๒๔๗๗
- (พงศ. ร.ส๒) มาจาก พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๒ พระนิพนธ์ ในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ฉบับโรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ พ.ศ. ๒๔๘๒
- พงศกร -สะกอน น. ผู้ตั้งวงศ์, บรรพบุรุษ. (ส.).
มือถือ